Een ode aan mijn kleine draakje

🌸 Een ode aan mijn kleine draakje 🐉

Afgelopen weekend heb ik afscheid moeten nemen van mijn allerliefste meisje.
Mijn kleine draakje. Mijn schaduw. Mijn thuis.
Dertien jaar en een half  is ze geworden — een gezegende leeftijd voor een akita, dat weet ik. Maar is er ooit wel een leeftijd waarop je klaar bent om je hart los te laten?

Ze was de laatste van haar nestje, een echte overlever. Maar bovenal: ze was bijzonder. En ik weet dat iedereen dat zegt wanneer ze het over hun fluffy vriend hebben. Maar dit... dit was anders.
Ze was meer dan een hond.
Ze was verhaal en vuur.
Een trouwe ziel met een koppige kop en een eigenwijze blik die je helemaal kon lezen — maar ook even vaak lezen en dan straal negeren.

Ze heeft me zoveel geleerd. Over geduld, over liefde zonder woorden, over grenzen aangeven en grenzen respecteren - wederzijds, over jezelf durven zijn, zelfs als dat niet altijd makkelijk is.
Ze was geen allemansvriend, en dat hoefde ook niet. Ze was míjn vriend.
De ene constante, door alles heen.

Ik weet dat ik haar geen groter cadeau had kunnen geven dan haar te laten gaan toen het tijd was. Maar toch voelt het alsof ik haar heb verraden.
Want hoe laat je los wat je zo liefhebt?
Hoe zeg je vaarwel aan iets wat nooit echt woorden nodig had?

Ze was niet de eerste hond die ik moest laten gaan. Maar nooit eerder voelde het verlies zó rauw.
Alsof een heel stuk van mijn hart gewoon mee is gegaan.

Er blijft een stilte achter in huis die luider klinkt dan ooit.
Maar ook dankbaarheid. Voor elke seconde samen.
Voor wie zij was. En voor wie ik mocht zijn, omdat zij er was.

💫 Dag, lief draakje van me.
Je was niet zomaar een ster. Je was mijn vuurvliegje in het donker.
En dat blijf je. Voor altijd.

RIP Kaida FURINKAZAN 31-12-2011 *   05-07-2025